ku-socu

Cichy szum spowolnionych myśli, wciąż prowokuje. Niedocenione uczucie pierwszego razu. Nigdy nie sądziłam, że będę potrafiła aż tak bardzo. Zawsze podchodziłam do mężczyzn cynicznie, zimno i z dystansem. Myślałam, że zawsze już tak będzie, że jestem po prostu odporna. Nawet po rozstaniu z panem A. pozbierałam się szybciej niż myślałam. A teraz nagle spadło to na mnie. Nawet nie potrafię nazwać tego uczucia. Może fascynacją. Niesamowity człowiek. Po raz pierwszy spotkałam kogoś od kogo mogę się w wiele nauczyć, kto wydaje mi się być lepszym ode mnie. Nie przeszkadza różnica wieku. Jest młodszy o rok. Nigdy bym nie przypuszczała, że ja... że w kimś takim. Jeszcze raz nasuwa się to słowo, wciąż – niesamowity. Piękna twarz, ale przecież nie o to chodzi. Zupełnie inne niż pozostali podejście do życia. Nie udaje, że jest kimś innym, nie gra. I ja przy nim wyglądam jakoś sztywno. Czasami wydaje mi się, że nie pasuję, że nie powinnam. Wiem tylko, że mu się podobam. Ale to za mało by razem zacząć...

Powinno się zaczynać od początku. Za każdym razem, aby obrazowo wyjaśnić sytuację. Tylko, że dla mnie, to co stało się niecałe osiemnaście lat temu, jest i będzie wielką tajemnicą. Nieokreślonym wspomnieniem. No i na dodatek nie moim. Dlatego z właściwą mi beztroską zostawiam to za sobą. Wszystko zostawiam. Zaczynam od chwili obecnej. Tak będzie lepiej. Nie lubię czytać biografii tym bardziej ich pisać. Nie lubię patosu. Nie będę opowiadać swojej historii i na siłę wmawiać wszystkim, że „życie dało mi po dupie”. Bo nawet jeśli tak jest, nawet jeśli coś tam doświadczyłam to było. Minęło. Znikło i odeszło. Realnie wytłumaczyć można tylko chwilę obecną i  ewentualnie to co przede mną.

Oczywiście. Zaczynam od „nie lubię”, „nie będę”. Coraz częściej właśnie od tego zaczynam. Taki wstęp nie daje nadziei na powodzenie. Co więcej od początku zniechęca. Nadaje całej kompozycji niefrasobliwy tytuł „nie”. I choć doskonale o tym wiem, nadal to robię bo tak łatwo. Prawda? Natomiast o wiele trudniejsze wydaje się wyrzekanie – narzekania i uzyskanie realnej zmiany. Oczyszczenie swojego umysłu od prozaicznych „nie lubię”. Tego właśnie chcę. W chwili obecnej. I czuję, że do tego właśnie zaczynam dążyć. Do oczyszczenia, rzecz jasna. Tam właśnie jest to moje słońce. Na szczycie. Osobistej doskonałości. Zdaje się.

tak Mój Drogi,

znajdę czas

nie mam nic oprócz czasu.